Zweven na afscheid

Het is nu drie dagen geleden, maar nog steeds zweef ik een beetje boven de grond na het indrukwekkende afscheid van woensdag. Nu de rust na enkele drukke dagen voor de krant, weer wat weerkeert, komt ook de vermoeidheid van alle emoties. De komende weken maar eens proberen zoveel mogelijk mensen met een persoonlijk kaartje … Lees verder “Zweven na afscheid”

Het is nu drie dagen geleden, maar nog steeds zweef ik een beetje boven de grond na het indrukwekkende afscheid van woensdag. Nu de rust na enkele drukke dagen voor de krant, weer wat weerkeert, komt ook de vermoeidheid van alle emoties. De komende weken maar eens proberen zoveel mogelijk mensen met een persoonlijk kaartje te bedanken voor alle goede woorden, lieve gebaren, vlaggetjes met prachtige teksten, fijne cadeaus enzovoort. Eigenlijk is daar geen beginnen aan, maar ik probeer het toch…

Ik dacht ook even dat ik zweefde vlak vóór het afscheid van woensdag. Om 13.15 uur reed ik op de N351 en moest afremmen voor…..een kangoeroe die, als was het een ree, de weg overstak. Het is dat ik iemand in de auto had die het zelf meemaakte (én eerder al had meegemaakt toen ze alleen in de auto zat) anders durfde ik het niet op te schrijven.
Het dier schijnt ooit ontsnapt te zijn uit ‘gevangeschap’ bij een boer in Lageduurswoude.
Dus let op als je binnenkort reebout bestelt in het restaurant!