Bij de voorbereiding van een volgende dienst, stuitte ik op de volgende kwestie.
Petrus krijgt (volgens Matteus 18: 21 ev) van Jezus te horen dat je niet zeven keer, maar zeventig maal zeven keer (onbegrensd-altijd) moet vergeven.
Maar in de ‘gelijkenis’ die daarop volgt, is het de koning (en die staat toch model voor God?) die maar één keer vergeeft.
Want de dienaar krijgt eerst vergeving; maar als hij op zijn beurt een knecht (die hem veel minder schuldig is) niet vergeeft, dan wordt hem de genade weer ontnomen en wordt hij vastgezet tot alle oorspronkelijke schuld alsnog is voldaan. Wég vergeving….
Hoe rijmen we dit ?
Wil je een opmerking plaatsen klik dan hieronder rechts op opmerkingen.
Ja, moeilijk. Ik kan weinig met deze gelijkenis. Als ik het goed begrepen heb, is er sprake van een soort ‘voorwaardelijke vergiffenis’: de gelovige zal vergeving worden geschonken mits hij zelf vergeving schenkt. En anders niet.
Misschien is het inderdaad zo dat er iets voorwaardelijks zit aan het concept van vergeving. Volgens mij is de Bijbel daar ook duidelijk over: dat vergeving alleen mogelijk is wanneer de ‘zondaar’ berouw toont, enz. M.a.w: to be forgiven we must first believe in sin. En: we must forgive, in order to be forgiven.
Ik vind dat de gelijkenis insinueert dat de dienaar iets heel erg fout doet. Alsof het berouw wat hij toonde aan de koning niet oprecht genoeg was, waardoor de aan hem geschonken vergeving weer teniet werd gedaan. En alsof de dienaar er fout aan deed de knecht geen vergeving te schenken. Maar ik vind dat daarover te discussiëren valt.
De gelijkenis maakt mij in ieder geval twee dingen duidelijk: 1. God vergeeft, maar blijkbaar niet onvoorwaardelijk, en 2. “God giveth, and He taketh away…”
Hoi Suzanna,
Jouw eerste opmerking klopt volgens mij wel; nadat Jezus zijn discipelen het Onze Vader (met het ‘vergeef ons onze schulden’)heeft leren bidden, vervolgt de tekst :Maar als je anderen niet vergeeft, zal jullie Vader jullie je misstappen evenmin vergeven (Matteus 6: 15 -NBV): voorwaardelijk inderdaad.
Jouw opmerking over de ‘foute’ dienaar – daar plaats ik toch een kanttekening bij:
Er was m.i. niet zozeer sprake van berouw tonen, alswel vergiffenis/kwijtschelding krijgen van een enorme schuld.
Als je dan vervolgens een ander voor een luttel bedrag naar de strot vliegt (dat staat er eigenlijk), ja, dan laat je je volgens mij niet van de beste kant zien.
En dan is je vreugde over de kwijtschelding m.i. toch wel betrekkelijk.
Lieve papa,
Inderdaad een moeilijk stukje… Ik denk dat de boodschap hieruit is dat je wat je van God gekregen hebt ook door moet geven…
Als God je genade schenkt moet je die genade doorgeven, net zo met vergeving.
Een soort van “Pay it forward”. De vergeving die deze dienaar haaft gekregen, heeft hem als mens niet veranderd. Hij heeft er geen “zacht” hart van gekregen. Raar. Je zou toch een gat in de lucht springen en blij zijn. Deze dienaar niet. Ik vind het logisch dat de koning hem tot verantwoording roept. Hij heeft duidelijk nog niet zijn les geleerd.
Maar het rijmt dan nog niet met het vergevingsdilemma waar papa mee zit. Ehh, er moet denk ik toch wel een echt berouw, of spijt bij zijn… Je moet oprecht “smeken” om vergeving, zoals die dienaar wel deed, (smeken) maar de oprechtheid ervan kan denk ik wel Im frage gesteld worden.
Lieve Annelies,
Leuk dat je reageert !
Het eerste deel van jouw opmerkingen – daar kan ik me dus helemaal in vinden.
Het tweede deel roept een nieuw probleempje op: jij rept over smeken om vergeving; maar de dienaren in dit verhaal smeken beide niet om vergeving maar om uitstel (van betaling) !
Dat de eerste dienaar kwijtschelding krijgt is voor hem pure genade, maar hij heeft er niet om gevraagd!
En dat vragen om uitstel: ik twijfel niet aan de oprechtheid daarvan.
Wie zou niet om uitstel vragen ?
Met andere woorden: gun mij de tijd…..
De koning staat voor God, maar zoals altijd vertelt een voorbeeld of een gelijkenis altijd een deel van de waarheid. Als de 1e dienaar berouw toont van het ‘niet vergeven’ is bij God altijd weer vergeving! Immers 7 x 70 maal, als wij mensen die opdracht van Hem krijgen, zal Hij zeker zo zijn.
Ik denk dat Jezus iets anders wilde aantonen met de gelijkenis. De Koning wilde met alle liefde vergeven! De teleurstelling was dat de dienstknecht dit niet deed!
Vergeven geeft bevrijding, vergeving is antigif tegen haat, vergeving is ultieme liefde, immers je zet je eigen belangen en gevoelens opzij. Daarom vind Jezus het zo belangrijk om deze karaktertrek van God ons eigen te maken. Vergeef onze schulden gelijk wij ook onze schuldenaren vergeven. Onvoorwaardelijke vergeving om dóór te geven!
Maar het gaat volgens mij niet om het ‘berouw hebben over het niet-vergeven’, het gaat om het (desnoods in tweede instantie) toch wel vergeven; inderdaad: dan is er bij God ook (weer) vergeving.
Jij sluit af met Onvoorwaardelijke vergeving; maar wat moeten we dan met de tekst uit Matteus 6: 14 en 15 ?
Daarin is toch in niet mis te verstane bewoordingen sprake van wel-voorwaardelijke vergeving?
Als het berouw hebben niet leidt tot het alsnóg, of tóch wél vergeven, oei – dan is de tekst wel duidelijk lijkt me…..
IDD, er bestaat niet zoiets als cheap mercy!
De vergeving is voor ons ook niet goedkoop geweest!
Berouw, vragen om vergeving moet altijd leiden tot verandering! Het alsnóg, of tóch wel vergeven!
Máár als dát je niet lukt…
de pijn, het verdriet is nog te groot…
-Wat bij mensen onmogelijk is, is bij God mogelijk Matt 19:25,26
We kunnen hem vragen om ons te helpen, de genade wordt steeds gróter. Mooi hé, en in die zin onvoorwaardelijk!
PS; wat ik in 2 zinnen opschrijf is een proces van misschien jaren in sommige gevallen.
En dat zelfs zonder berouw te tonen of om vergeving te vragen – alleen maar uitstel; dus geef me de tijd……
Maar ja, als je volhardt in het niet-vergeven, oei…..