Vanwege de nasleep van een fikse griep bestond deze week voor mij hoofdzakelijk uit rusten en zo nu en dan wat lezen.
In plaats van de Librisprijswinnaar (zie het bericht hieronder) werd het (op aanraden van Wytske de Haan van Bruna) De eenzaamheid van de priemgetallen, geschreven door Paolo Giordano.
Een uitstekend geschrevend intrigerend boek van een zeer jonge auteur (26 jaar) die met dit boek direct heel Itali� veroverd heeft.
De levens van twee mensen worden in episodes beschreven vanaf hun jeugd tot middelbare leeftijd.
Beide zijn ze in hun jeugd beschadigd door een trauma, niet in het minst opgelopen ten gevolge van een te grote (verantwoordelijkheids)druk vanuit de ouders.
Hun levens kruisen elkaar zo nu en dan zonder dat het echt gaat klikken, vooral door onmacht om genegenheid te tonen.
Beide ook verwerken ze hun ervaringen in ziekelijke gewoonten van automutilatie en anorexia.
Prettig is dat het boek niet eindigt in een happy end (waar het overigens wel even naar uit ziet). Integendeel: na het dichtslaan van het boek blijven er veel vragen over, vragen over het verdere verloop van beider leven, maar ook dat van enkele mensen die een bijrol in het boek spelen.
Een aanrader!