Jan Koops

Lovende woorden waren er voor Paolo Giordano (zie een eerder bericht).
Na twee boeken gelezen te hebben van zijn landgenoot Nicolló Ammaniti staat Giordano wat mij betreft zeker niet op eenzame hoogte als Italiaans kwaliteitsschrijver.
“Ik haal je op, ik neem je mee” en “Ik ben niet bang” zijn prachtig geschreven boeken die je van begin tot eind vasthouden in het verhaal.
Zonder dat de term thriller op de kaft is gezet, kunnen beide boeken er zo voor doorgaan. Maar ze overstijgen ruim het genre dat meestal daarmee aangeduid wordt.
Tenminste: na lezing van De verbouwing (Saskia Noort) en Rendez-vous (Esther Verhoef) laat ik dit genre eerst weer even rusten om de ‘echte’ literatuur weer te proeven.

Vanwege de hoge temperaturen blijven de fietsen even in de schuur maar komen de boeken uit de kast.
De recensies hebben niks teveel beloofd met hun loftuitingen over Ceasarion (Tommy Wieringa) en Het lot van de familie Meijer (Charles Lewinsky). Beide nodigen al lezende uit om het het vervolg van het verhaal zo snel mogelijk te weten te komen; nachtwerk dus, zeker bij de pil uit Zwitserland (660 pagina’s). En hoewel Melnitz een rode draad vervult in dat boek, is de gekozen Nederlandse titel passender dan de originele met alleen de vermelding van de, toch ondergeschikte, rode draad. De recensie op literatuurplein schoot raak: de laatste delen ben je geneigd langzamer te lezen om maar langer in het gezelschap van de familie Meijer en hun belevenissen te kunnen verkeren.
Na dit fors en intrigerend boek moest ik weer flink in m’n geheugen duiken om te achterhalen waar Caesarion ook al weer over ging.
Toch heb ik ook aan het lezen van d�t boek veel plezier beleefd. Evenveel als destijds aan Joe Speedboot.
Beide van harte aanbevolen !

Zoals gezegd: een leesweek. Andere zaken wilden nog niet echt, dus dan maar de stapel nog te lezen boeken proberen te laten slinken.
Het werd een mixed trio van diverse genres.
De literaire thriller Close-up van Esther Verhoef vind ik de beste die ik in deze soort tot nu toe heb gelezen: de spanning wordt gaandeweg opgevoerd door het door elkaar plaatsen van stukken uit verschillend perspectief (dader en beoogd slachtoffer) en eindigt in een verrassende plot. Een pageturner.
De roman Het diner, van Herman Koch, beschijft een dineravond van de beoogde minister-president van het land samen met zijn vrouw en zijn broer en schoonzus. Hoewel het geen thriller wordt genoemd heeft het slot wel degelijk iets van een thriller in zich. Je ziet de gebeurtenissen aan de tafel in het restaurant zo voor je. Goede opbouw van verstrekte informatie en mooi geschreven.
In Kikker gaat fietsen tenslotte beschrijft Maarten van Buuren de depressie die bij hem ogenschijnlijk van het ene op het andere moment toeslaat en waarvan hij eerst overtuigd is dat het een overspannenheid is; maar gaandeweg moet hij erkennen dat melancholie al langer op de loer of zelfs aanwezig was. Hij blikt terug op zijn gereformeerde jeugd in Maassluis en legt combinaties of doet de suggestie om onderzoek te doen naar relatie tussen gereformeerde opvoeding en depressie, maar ook over de erfelijkheid van dergelijke kwalen. Een openhartig boek met veel levenswijsheden van een erudiete schrijver die daar totaal niet prat op gaat. Ook een aanrader dus.
Kortom een zinvolle besteding van uren die anders op leegloop waren uitgedraaid.
Er ligt nog ��n boek waar de boekenlegger halverwege ligt, maar dat is een geheel ander genre: ‘God’ is er al van Pieter Noomen. De apostrofes rondom God staan ook op de omslag en zijn dus niet van mij, maar van de schrijver
De schrijver (een PKN-predikant met emeritus-status) die in de USA woont, stuurde dit boek ongevraagd gratis naar Lieuwkje en zal dat ongetwijfeld aan vele anderen hebben gezonden. Noomen wil de lezer laten kennismaken met de volle werkelijkheid zoals hij die regelmatig waarneemt en waar hij mee spreekt. De neiging is groot er nu meer over te melden maar ik wacht toch tot het boek uit is.

Vanwege de nasleep van een fikse griep bestond deze week voor mij hoofdzakelijk uit rusten en zo nu en dan wat lezen.
In plaats van de Librisprijswinnaar (zie het bericht hieronder) werd het (op aanraden van Wytske de Haan van Bruna) De eenzaamheid van de priemgetallen, geschreven door Paolo Giordano.
Een uitstekend geschrevend intrigerend boek van een zeer jonge auteur (26 jaar) die met dit boek direct heel Itali� veroverd heeft.
De levens van twee mensen worden in episodes beschreven vanaf hun jeugd tot middelbare leeftijd.
Beide zijn ze in hun jeugd beschadigd door een trauma, niet in het minst opgelopen ten gevolge van een te grote (verantwoordelijkheids)druk vanuit de ouders.
Hun levens kruisen elkaar zo nu en dan zonder dat het echt gaat klikken, vooral door onmacht om genegenheid te tonen.
Beide ook verwerken ze hun ervaringen in ziekelijke gewoonten van automutilatie en anorexia.
Prettig is dat het boek niet eindigt in een happy end (waar het overigens wel even naar uit ziet). Integendeel: na het dichtslaan van het boek blijven er veel vragen over, vragen over het verdere verloop van beider leven, maar ook dat van enkele mensen die een bijrol in het boek spelen.

Een aanrader!