Jezusje spelen en twijfelen…

Toch ook maar twee boeken met een stichtelijk (?) karakter gelezen.
Guus Kuijer: “Waarom kinderen wel cowboytje, maar nooit jezusje of mohammedje spelen”
Een pamflet tegen het klakkeloos vasthouden aan ethisch gedateerde passages uit Bijbel en Koran.
Weer zo’n boek van iemand die m.i. een achterhoedegevecht voert. Zijn analyse heeft immers slechts betrekking op kleine minderheden binnen Christendom en Islam?
Boele P. Ytsma: “Van de kaart”, manifest van een gepassioneerde twijfelaar.
Een aardig boekje waarin Ytsma pleit voor een (kerkelijke) gemeenschap waar iedereen zich thuis kan voelen, van vrijzinning tot orthodox.
Hij ziet tekenen van hoop op dit gebied, al was het maar doordat zowel Andries Knevel als Klaas Hendrikse een bijdrage (van enkele pagina’s) aan zijn boekje leverden, namelijk een reactie op de inhoud.
Het boekje geeft met name een inkijkje in de periode die Ytsma meemaakte toen hij ‘uit het verhaal viel’, namelijk het verhaal van zekerheden (de door hem genoemde Kathedraal van Zeker Weten) en aan twijfelen ten onder dreigde te gaan. Het eerste deel is dan ook meer een egodocument geworden; gaandeweg preludeert hij op de utopie (samengaan van de verschillende groepen binnen de kerk – ook de uitersten). Dat zou kunnen door de eigen ‘waarheden’ van tafel te vegen om zodoende ruimte te maken voor waarachtigheid en dus gesprek.
De reactie van Andries Knevel helpt zijn hoop m.i. om zeep door de voorwaarde op te werpen van de ‘waarheid’ van de feitelijkheid van Kruis en Opstanding. Het lijkt mij dat zo’n eis vooraf menig vrijzinnige niet over de drempel zal helpen.